batumi

Jestem bezguście 22 czerwca 2017, 14:16

Komentuj (9)

totalne

Obejrzałam wczoraj film na Vod, polski, opis nie zaciekawił, ale obsada tak - Kinga Preis. Nie spodziewałam się niczego wielkiego, a zwłaszcza nie tego, że to musical tak naprawdę.
A potem siedziałam z rozdziawioną buzią i zapomniałam o szydełku. Nie da się szydełkować, kiedy tak fajnie tańczą i na takim ładnym tle. Ale najbardziej powaliły mnie na kolana aranżacje starych piosenek. Piosenek, od których już mnie zęby bolą, jak lecą w radio. No i wiedziałam, że Kinga śpiewa czasem, ale że tak ładnie śpiewa?! Jak ja bym chciała tak umieć!
Przyszłam do pracy i zamówiłam płytę DVD, bo stwierdziłam po obejrzeniu, że muszę mieć. I postawię na półce obok Love Actually, Listów do M i Czterech Wesel, czyli etatowych rozweselaczy.
Poza tym wspaniała Celińska, Stroiński - epizodycznie, ale jak uroczo! I Warszawa pokazana o świcie, kiedy słoiki jeszcze śpią. Okazuje się, że nawet nasza stara Syrenka może być atrakcyjnym tłem

A potem zajrzałam, jakie opinie dano tej produkcji na filmwebie i innych. I znowu szczena opadła. Okazuje się, że suchej nitki nie zostawiono. Ani w recenzjach, ani w komentarzach. No, jestem kiczowata po prostu.

Owszem, główna aktorka trochę drewniana, ale do jej śpiewu nic nie miałam, a jest młoda, może się wyrobi. Zgadzam się, fabuła bardzo skrótowa, ja bym z tego zrobiła ośmiogodzinne bollywood i jeszcze bym miała niedosyt. Historyjka prosta, zakończenie po łebkach - też prawda. Ale takie polskie i takie urocze!

I dawno nic mi tak nie poprawiło humoru. Nawet scena, jak piłkarze tańczą w deszczu nie zepsuła tego wrażenia, ani taniec na Moście Gdańskim na rozsypanych goździkach, po prostu świetnie się bawiłam i byłam rozczulona i rozweselona i...

A, co mi tam, nie dam tytułu, proszę wyguglać i zgłosić się z rozwiązaniem. Przy okazji wyda się, czy czyta to więcej niż trzy osoby :-)

Komentuj (9)
Zagadka i rower 08 czerwca 2017, 12:40

Komentuj (4)

Otóż
Nasi amerykańscy Polacy zamawiają: frankfurterki i mleko zagęszczone w tubce

A teraz o tym, jak księżniczka batumi wybrała się na swoje ulubione środowe spotkanie robótkowe ROWEREM.

Daleko to nie jest, ale należy pamiętać, że:
1. księżniczka batumi jeździ rowerem raz na dwa lata i zazwyczaj tylko raz, bo potem się jej odechciewa
2. rower nie jest raczej z tych wypasionych, a księżniczka wybrała sobie z trzech dostępnych w czeluściach garażu model na średnich kołach, bo jej się wydawało, że taki będzie do jej wzrostu najbardziej odpowiedni
3. tuż przed wyjazdem księżniczka zeżarła placek po cygańsku, co okazało się błędem taktycznym

Po skompletowaniu wszystkich potrzebnych akcesoriów i ubrań (plecaczek, bo przecież trzeba gdzieś te szydełka i włóczki wsadzić; kurtka teściowej, bo jedyna dostępna w domu z kapturem - Deedee zabrała tę lepszą; okulary przeciwsłoneczne - bardziej przydałaby się opaska żeby uszy nie odpadły z zimna) księżniczka wyruszyła dziarsko.

Pierwsze 100m od domu do drogi głównej wykończyło księżniczkę w połowie, bo to bardzo pod górkę. Ale nic to, pół roku z Chodakowską dało przynajmniej mocne nogi!

Gorzej z płucami...

Potem był kawałeczek prostej, udało się złapać oddech. Zaraz po opuszczeniu zabudowań zaczął się WIATEREK. W lewe ucho, jego mać. Księżniczce stanął przed oczami Sztokholm jak żywy.

Ale nie skupiała się za długo nad uchem, bo okazało się, że droga do gminnej szkoły prowadzi cały czas leciuteńko pod górkę. Jakoś w samochodzie nigdy tego nie zauważyła...

Koło poczty wrzuciła dwa listy do skrzynki, co dało nadzieję, że będzie trochę lżej.
Dalsza droga okraszona była efektami dźwiękowymi w postaci ulubionego przez umięśnioną Ewę "WDECH WYDECHCHCH..."

Pod szkołą okazało się, że akurat przyjechała gromada dzieciaków na Święto Sportu, więc należało schować do kieszeni zmęczenie, wdechy i wydechy i dojechać z klasą oraz lekko zeskoczyć z siodełka przed bramą.

Prawie się udało.

Wwlekła rower do przedsionka biblioteki i pokonała ostatnie czterdzieści schodków na czworaka, bo akurat tam nikt nie widzi.
Wypiła całą wodę (no i super, z powrotem będzie lżej), oddała książkę do biblioteki (też super, będzie lżej!), ochlapała w łazience swe różane skronie, które akurat w tym momencie bardziej przypominały dorodne piwonie, poszydełkowała, poplotkowała.
Usunęła wszystkie smsy z telefonu, żeby było jeszcze lżej i ruszyła do domu.

Na szczęście, górka nie okazała się fatamorganą i do domu księżniczka batumi dojechała z górki i z godnościom osobistom.

Komentuj (4)
Skłamałam 07 czerwca 2017, 15:23

Komentuj (0)

rozwiązanie zagadki będzie dopiero jutro, a na razie odcinek poświęcony mojemu m i Thermomixowi

Otóż przedwczoraj obrałam truskawki i wrzuciłam do maszyny, żeby zmiksować z brązowym cukrem. Przykryłam i zostawiłam, żeby potem kto chce sobie wziął czy do koktajlu, czy do makaronu, czy jak tam lubi.

Jakiegoż szoku doznałam, kiedy m wrócił z pracy, zjadł obiad, a potem był sam w kuchni i nagle wtem słyszę, że maszyna miksuje! Aż wyszłam zobaczyć, czy mi się zdawało, czy nie.

Po raz pierwszy od zakupu Th m go dotknął! Trzeba było od razu mówić, że chodzi o truskawki...

MAŁO TEGO

Dzisiaj, kiedy zwlekałam się z łóżka, marząc o jeszcze dwóch godzinkach snu, m jeszcze leżał (zazwyczaj, jak wstaję, to już go nie ma albo właśnie wychodzi). Powiedział, że zostaje dziś w domu, odpoczywa. Ok.

Po czym zadzwonił, że zrobił sobie placki ziemniaczane. Sam, w Th, według własnego przepisu. I że wyszły pyszne.

I MAŁO TEGO

Przygotowuje dla mnie placek po cygańsku.
Kurtyna

Komentuj (0)
Bardzo 07 czerwca 2017, 10:03

Komentuj (5)

ale to bardzo bym chciała dokończyć opis sztokholmski, a tyle nowych rzeczy się dzieje...

Deedee zdobywa dzisiaj Śnieżkę, wczoraj schodziła Wrocław, jutro chyba Drezno.
Tak a'propos wpisu anonimki - Deedee też nawet nie prosiła o kasę na wycieczkę, a tania nie była, bo przeszło 700 zł. Kieszonkowe na wycieczkę - też nie chciała.
Inna sprawa, że układ jest taki, że bardzo chciała jechać do Chicago w tym roku i miała na to przeznaczyć swoje pieniądze. My kupiliśmy na razie bilet, zapłaciliśmy za wizę, trochę kasy od niej potem wzięliśmy, ale niewiele w stosunku do całości. Teraz ona jak na coś potrzebuje, płaci ze swoich, nawet się nie upomina. A my przecież i tak jeszcze jej damy kieszonkowe, w końcu będzie tam prawie miesiąc, kupimy prezenty dla gospodarzy. Dla I zrobię jeszcze biżuterię szydełkową, bo ona lubi takie rzeczy. Dla Camille zamówiłam na razie t-shirta z zebrą.
Nie zgadlibyście, co amerykańscy Polacy zamawiają, jak się ich spyta :-) Czekam na odpowiedzi, rozwiązanie zagadki w następnej notce.

Komentuj (5)
Proszę zajrzeć 31 maja 2017, 09:50

Komentuj (1)

pod notkę o kotach, jest tam dokończenie sztokholmskiego piątku

Komentuj (1)
Przerwa w transmisji 30 maja 2017, 08:37

Komentuj (1)

ze Sztokholmu, bo muszę napisać, jak mnie wczoraj m rozśmieszył.
Ale trzeba znać kontekst.

Jak wiadomo, mamy trzy koty. No, cztery, ale czwarty nie wchodzi do domu, więc nie liczę.
Za to te trzy niechętnie wychodzą z domu. To znaczy, bardzo chętnie, ale o 4 rano, potem już nie. Najstarsza - Kera - ma już 14 lat, jej córka Zuzia zresztą ma 13, ale jakoś to do nas nie dociera. Kera jako protoplastka rządzi wszystkim i wszystkimi, za ogólnym przyzwoleniem. Na przykład uwielbia siedzieć na kolanach naszych gości płci męskiej. I nie ma zmiłuj. Nie słyszy, ale nadal rozstawia po kątach wszystkie okoliczne i domowe koty.

Teściowa jeździ ostatnio z nami rano do gminy na rehabilitację, więc na przykład dwa tygodnie nie ma jej w domu od 7 rano do 10 - 11. Kiedy rano wstajemy, koty kotłują się koło misek, za chwilę jedna wyjdzie na szybkie siku, wraca, druga wyjdzie itd. Kuwety w domu nie ma poza zimą, więc nie jest źle, jakoś sobie radzimy.

Dotychczas nie było problemu, ale wczoraj matriks się zepsuł i któraś nie zdążyła się załatwić przed naszym wyjściem, więc po pracy weszłam do salonu i poczułam, że coś jedzie. Kontrola za telewizorem - jest. Ślad po kałuży pomiędzy doniczkami, trochę wysypanej ziemi. Akurat niedawno przesadziłam grejpfruta do większej doniczki... Któraś kicia (prawdopodobnie Kera) próbowała kulturalnie do ziemi, ale że doniczka nieco przymała, to było i poza. Teściowa oczywiście nic nie zauważyła przez cały dzień, jakoś jej ani smrodek ani zacieki ani czarnoziem w salonie nie przeszkadzają.
Rzuciłam kilkoma określeniami i poszłam ćwiczyć.
Zanim skończyłam, wrócił m i jakoś wyjątkowo postanowił posprzątać. Umył doniczkę, zebrał ziemię i jak poszłam do kuchni napić się wody, to mopował, wzdychając do siebie:
- To nie jest dom dla starych kotów...

XD

PS: Dzisiaj wyrzuciłam wszystkie trzy na dwór przed wyjściem. Trudno. Jeszcze kilka dni.

Komentuj (1)
II dzień - piątek - część druga 29 maja 2017, 15:05

Komentuj (2)

Po muzeum etnograficznym powędrowaliśmy w stronę przeciwną do centrum, koło ambasady chińskiej, żeby dostać się najbliższym mostkiem na wyspę Djurgarden. Połączenie autobusowe nie było zbyt atrakcyjne, w przeciwieństwie do pogody, która zachęcała do spaceru przez zieleń. (o zamarzniętych soplach na nosie nie wspominamy, tak? no bo WIAŁO troszkę)

Zaiste, piękna wyspa.

Na wyspie już tak nie wiało, bo pagórki, drzewa, zarośla...

Mieliśmy do przejścia jakieś dwie trzecie wyspy, na mapie nie wyglądało to tak tragicznie, ale łatwo nie było. Po drodze podziwialiśmy widoczki, zwłaszcza kiedy trafiała się malownicza ławeczka.

a href="http://ifotos.pl/z/aqnrrqs/">

Szkoda, że nie miałam siły zrobić ładniejszych zdjęć

Z obojętnością przeszliśmy koło Abba Museum, bo wiadomo, że zabytków tam nie zobaczymy, raczej komercyjna rozrywka, a wstęp kosztuje tyle, co weekend na Kaszubach. Strzeliłyśmy sobie tylko fotkę na ściance przed muzeum, gdzie można włożyć twarz w miejsce twarzy członków zespołu.

Skansen też ominęliśmy, z wielkim żalem, ze względu na ograniczenie czasowe. Poza tym czytałam, że przed majówką zwierzęta nie są zbyt chętne do współpracy, podobno ma to coś wspólnego z aurą. Być może też nie lubią, jak wieje.

Pod koniec wyspy zrobiło się tłoczniej, co chwila autokary podwoziły następne grupy turystów

I wreszcie oczom naszym ukazał się...

nie, nie las krzyży, tylko budynek osłaniający okręt Wasa.

Uważałam to za absolutne "must see" Sztokholmu, czytałam też o tym i wszyscy chwalą, że robi wrażenie. Faktycznie robi. Ciężko pokazać jego ogrom na jednym zdjęciu, ale na tym trochę można załapać proporcje:

Budynek ma siedem pięter. Zaczyna się od trzeciego, na poziomie widocznym na zdjęciu. Tylko my zostawiliśmy kurtki w szatni, potem okazało się, dlaczego. W budynku jest bardzo chłodno, no bo okręt musi przetrwać jeszcze wiele lat.
Coś niesamowitego. Przeleżał na dnie, praktycznie tuż obok wyspy, ponad 300 lat, a teraz można go dotknąć. Takie rzeczy mnie jarają :-)

Piękne ma zdobienie rufy

A tu pokazano, jak te figury na rufie były kolorowe:

Były nawet miseczki z barwnikami, takimi, jakie posłużyły do zdobienia.

Dwa niższe piętra to okrążenie dna statku, a pod ścianą stanowiska pracowników muzeum - konserwatorów, którzy siedzą za metalową siatką i cały czas czyszczą, dłubią i odrestaurowują elementy wydobyte razem ze statkiem - jakieś drewienka, monety, kości. Nie, nie zrobiłam im zdjęcia :-D
Jest też kilka gablot ze szkieletami oraz z figurami woskowymi osób odtworzonych na podstawie tych szkieletów i czaszek.
Na wyższych piętrach poza podziwianiem okrętu ze wszystkich stron:

można zapoznać się ze szczegółami historycznymi i marynistycznymi, stoją też naczynia, armaty, broń, makiety.

Tutaj makieta pokazująca jak podnoszono okręt z dna:

A tu wyjaśnione jak sie skręca okrętem:

Po wyjściu z muzeum - głodni i zmarznięci - pomału ruszyliśmy w stronę hotelu. Przy Nordiska Museet stała buda z hot dogami - 1 szt. po 20 czy 25 koron. Kupiliśmy trzy i zapłaciliśmy 130 koron. Nie wiem, chyba każdy kawałeczek prażonej cebulki jest doliczony do ceny...
Pogoda nadal dopisywała

Niedaleko była restauracja, w której odbywała się jakaś szkolna impreza - nie wiem, co to było, ale wszystkie dziewczyny i wszyscy chłopcy mieli a'la marynarskie czapki ze swoimi imionami, chodzili, rozmawiali, jedli, pili, muzyka była bardzo głośna. Jak wychodziliśmy z Vasy, to impreza trwała nadal.
Tu widać ich z daleka

Cóż nam pozostało? Muzea zamykają się dość wcześnie, o 17.00, więc znowu powędrowaliśmy dłuuugą ulicą, przy której jest szwedzka telewizja, radio i instytut filmowy

Przez wielki trawnik pod wiatr

zakupki w schowanym sklepie i wreszcie można było odpocząć

pogryzając oczywiście bułeczki cynamonowe :-)

PS: A tu gratis za dotarcie do końca notki - batumi w Sztokholmie :-)

Komentuj (2)
II dzień - piątek 28 kwietnia - część pierwsza 22 maja 2017, 13:11

Komentuj (1)

Od początku planowałam na piątek wyspę Djurgarden, czyli tę długą wyspę "muzealną", z okrętem Waza. Ale ponieważ w czwartek wieczorem nie stało sił na morskie i etnograficzne, to najpierw zaczęliśmy właśnie od nich, jeszcze po naszej stronie wody, za wielkim trawnikiem.

Oba muzea są stare, a więc imponujące wielkością. M aż wewnętrznie kwiczał, my tak sobie, zwłaszcza, że jego bardziej interesowała część na końcu, czyli współczesne okręty, a nas bardziej te starsze oraz eksponaty z dalekich podróży. Na przykład buciki na dorosłą Azjatkę, o rozmiarze jakieś 12 cm:

Można było się też pobawić:

Znowu były straszne słoiki:

a także odtworzony salon z okrętu królewskiego:

i modele żaglowców:

Potem zaczęła się orgia dla m:
w tle widać niezwykle zainteresowaną Deedee :-)

M kazał mi fotografować wszystko co się dało

Podaruję Wam resztę zdjęć, bo ownlog mi się skończy :-)
No, jeszcze jakiś okręt podwodny, bo może czyta to jakiś mężczyzna:

Widok z okna muzeum morskiego na wyspę Djurgarden:
w oddali widać oczywiście co? Nordiska Museet! Tam mieliśmy jeszcze przed wieczorem dotrzeć. NA PIECHOTĘ.

Potem nie mogłyśmy m wyciągnąć, bo zaczęły się statki współczesne:

A tu m podziwia model statku, na którym pierwotnie mieliśmy nocować podczas tego pobytu:
czyli MS Birger Jarl. Na szczęście, jak już pisałam, drugi hotel ściągnął mi zapłatę od razu i było po ptokach. Bo byśmy spali w nędznych warunkach, a też byśmy się nachodzili.

Deedee miała już naprawdę dość, nas też bolały nogi
a jeszcze przecież nawet nie dotarliśmy na Djurgarden!

Szkoda, bo było naprawdę wiele fajnych rzeczy
różne pokoje i przejścia pełne wszystkiego

Dziecko ożywiło nam się trochę w dziale Wikingów

Poznaliśmy ich zwyczaje towarzyskie:

A potem wreszcie nadszedł czas na:
muzeum etnograficzne

Deedee chciała je koniecznie zobaczyć - wiadomo, narodowości itp. M z kolei wszedł, za chwilę poszedł obok do Muzeum Policji, ale zostawił portfel w mojej torebce, więc wrócił i zagospodarował sobie czas jak umiał:

Czegóż tam nie było! Na początek wielka sala ze wszystkim po trochu, np. kącik podróżnika, w którym Deedee zażądała strzelenia fotki:

Kącik Eskimosów

Mnie zauroczyła czapka z rozdymki:

oraz niezwykle fotogeniczna dama

Potem był magazyn, w którym było wszystko, pogrupowane według, o ile pamiętam, przeznaczenia.

Np. gablota z dzidami, dmuchawkami i łukami. przy której dosłownie wyczułam ducha Wojciecha Cejrowskiego:

Lalki z teatrzyku birmańskiego:

Buty indiańskie:

Buty z Azji:

Zabawki

Biżuteria

Maski

Meksykańskie gadżety na Święto Zmarłych:

Ja dostałam głupawki i zaczęłam kolekcjonować zdjęcia eksponatów posiadających, khem, narządy

No, ten ostatni to już trochę hardcore.

Okazało się, że ta głupawka miała swoją przyczynę, bo następna była sala
poświęcona GENDER

Ciekawe, nie powiem, trochę rzeczy od czapy
ale i wiele takich dających do myślenia

Nie mam zdjęcia, ale na środku było takie wielkie łoże w kształcie serca, zawieszone na linach. Można było sobie poleżeć i się pobujać, albo po prostu odpocząć. Niestety, nie skorzystałam, bo przyszedł tatuś z dwiema małymi córeczkami i siedzieli tam przez całą naszą wizytę w tej sali.

Były rowery - damski z przyczepionymi do pedałów trampkami męskimi oraz męski z przyklejonymi szpilkami. Były zdjecia i historie homoseksualnych par z krajów, w których to grozi śmiercią

Na mnie zrobiły ogromne wrażenie trampki, a raczej podpis do nich

Były też takie jednoosobowe kabiny, w których należało odnaleźć siebie. Miały słuchawki, z których słychać było różne rodzaje muzyki, rozmaite oświetlenie (disco itp), w jednej trzęsąca się pod nogami podłoga. Należało wejść, założyć słuchawki i być sobą. Można tańczyć, śpiewać lub nic nie robić. Albo robić to:

Na wyższym piętrze były ekspozycje poświęcone Indianom i kowbojom, czy Japonii.
W tipi można sobie też poleżeć
niestety, nie było na to czasu.

Szamani:

Kabuki:

Indianie

Ufffffff.
Ciąg dalszy w następnej notce, bo wymiękam.

Komentuj (1)
Sztokholm dzień 1 22 maja 2017, 11:17

Komentuj (6)

czyli czwartek 27 kwietnia

Niedawno uświadomiłam sobie, że skandynawska pasja Deedee jest niejako dziedziczna.
Marzyłam o studiowaniu skandynawistyki, a kiedy podrywał mnie jakiś niezbyt atrakcyjny Kazimierz, to udawałam... Dunkę. Marzyłam o wyjeździe gdzieś tam na północ właśnie, ale za moich czasów (kiedy były już samochody, owszem) to najrealniejsze były wycieczki do ZSRR, NRD i Czechosłowacji... Jak to brzmi, żadnej z tych nazw już nie ma!

Czasem palcem po mapie spacerowałam po takich miastach jak Sztokholm. Nie było Google Street view.
Dżizas, nawet nie było internetu!!!

Ale samochody już były.
I nie, dinozaurów już nie było.

Do rzeczy.
Po powrocie długo nie mogłam się otrząsnąć z niesmaku, bo dopiero jak lecieliśmy z powrotem uświadomiłam sobie, że mój stres związany z lotniskami i lataniem nie jest spowodowany strachem (uwielbiam latać samolotem), tylko postawą naszych drogich rodaków w mundurach i bez, obsługujących osoby podróżujące w te i we wte. A raczej tylko w te. Bo podczas odprawy po stronie szwedzkiej okazało się, że może być miło, wesoło, a nawet parę słów można zamienić. A nie jak u nas, że się człowiek boi spojrzeć jednym okiem w lewo, bo go zastrzelą a potem za wozem pociągną na łańcuchu. I wcale nie jest normalne, że sobie człowiek albo 15-letnia panna ze stresu oderwie podeszwę od buta.

Tak więc zaczęło się niewesoło, od przeliczania, ile zapłacimy za nowe buty w Szwecji :-)
Na szczęście usterka okazała się nie aż tak groźna ani kosztowna.

Najtańsze bilety lotnicze wiodą podróżnika na najbardziej oddalone od Sztokholmu lotnisko, z którego można wybrać opcję studencką, czyli busik (albo nawet spacer) do pobliskiej miejscowości i pociąg do Sztokholmu, albo Flygbussarna, czyli cztery razy droższy autokar prosto spod lotniska, wygodnie i szybko (ok 1h) również na Dworzec Centralny. Wybrałam opcję "na bogato" (ok. czterech stów nas to kosztowało).
Bilety kupuje się w automacie na lotnisku (powrotny tańszy), nie określając dnia ani godziny kursu. Można też kupić wcześniej przez neta, ale nie widzę powodu.
Nie wiem, jak oni to robią, że każdego dowiozą na czas. Jak wracaliśmy, było za dużo osób, więc ci, co się nie zmieścili, pojechali drugim autokarem, szybciutko podstawionym. Tak przypuszczam.
Podczas podróży autokarem mogłam wreszcie ochłonąć, sprawdzić, czy mam kontakt z bazą (wifi), obejrzeć okolice:

czyli skały
skały
i SKAŁY. Jak w Norwegii :-)

Oraz te charakterystyczne kolorowe domki

Pozdrowiliśmy królową wszystkich Ikei:

a potem zaczęły się przedmieścia

Pogoda trzeba przyznać, że nam dopisała, poza tym, że:
WIAŁO

Ale mogło też padać, prawda?

Ruszyliśmy z kapcia, na azymut, w stronę naszego hotelu, który teoretycznie był 40 minut pieszo od dworca, ale oczywiście nie zamierzałam tracić czasu na zwykłą wędrówkę do hotelu. Zahaczyliśmy o Drottningatan, czyli coś jak nasz Monciak w Sopocie, tylko większe (zdjęcie mam tylko jedno, nie wiem, czemu)

Deedee kupiła tam trzy koszulki za 100 koron, czyli taniocha.

Wstąpiliśmy do sieciowej hamburgerowni, ja chciałam kawę, m też, plus dwa hamburgery dla nich. Deedee postanowiła sprawdzić swoją znajomość szwedzkiego i poszła zamówić. Owszem, powiedziała, co chciała, ale dalej sprzedawca dopytywał o szczegóły, w wyniku czego przyniosła do stolika trzy hamburgery, trzy porcje frytek, trzy zimne napoje i dwie kawy :-D
M zapłacił 150 złotych :-DDD
W następnych dniach przeszła już na konwersacje raczej po angielsku...

Po drodze rozpoczęłam nasz plan edukacyjny, czyli Muzeum Tańca (m sobie podarował, a niech żałuje, bo właśnie to muzeum wspominałyśmy z Deedee wyjątkowo ciepło). Wstęp - ja płaciłam, chyba z 30 złotych, Deedee za darmo.

Też mam tylko jedno zdjęcie, bo jeszcze nie byłam do końca pewna, czy rzeczywiście tak sobie można wejść i dotykać i strzelać fotki i w ogóle wiele można. Na przykład pogawędzić z panią z personelu, bardzo miłą (co później okazało się regułą)

Była tam czasowa wystawa "Mężczyźni a taniec" - nie, nie było żadnej łamagi w spódnicy baletowej, jak najbardziej poważna wystawa, ze zdjęciami, kostiumami, rekwizytami i przede wszystkim filmami. Można sobie potańczyć przed ekranem, a na ekranie Gene Kelly, Fred Astair, Michael Jackson, Patrick Swayze, Baryshnikov itd. Aż żal było wychodzić, ale szkoda nam było m, który siedział na ławeczce w cieniu, a tam WIAŁO. Nie za mocno, ale lodowato.

Był też jakby festiwal filmów o muzyce - siadasz sobie i oglądasz 3 - 4 minutowe filmy z całego świata związane z tańcem. Leciały na okrągło.

Na wystawie o mężczyznach podpisy były po szwedzku, ale dostałyśmy plik kartek z opisem poszczególnych eksponatów po angielsku. Deedee nawet poprosiła, czy może sobie wziąć taki jeden plik i poczytać później na spokojnie. Nie było problemu.

W ogóle muszę ją jak zwykle pochwalić, bo przez te wszystkie dni i muzea, pomimo zmęczenia, to właśnie ją trzeba było wyciągać za kołnierz z muzeów, bo wszystko ją interesowało. Cokolwiek to było - na przykład stare garnki gliniane.

Potem ruszyliśmy dalej, bardziej ku wodzie
i ku Muzeum Archeologicznemu

Jak widać, nie ma problemu, jeśli zna się angielski.

Byliśmy już trochę zmęczeni, więc z przyjemnością zostawiliśmy torby w szatni (szafki czasem zamykane na pieniążka - 1, 5, 10 koron - czasem nie trzeba nawet pieniążka) Nie mieliśmy jeszcze drobnych, ale przemiły pan ze sklepiku z pamiątkami pożyczył Deedee drobniaki.

Deedee odwiedziła przy okazji swojego kolegę z Aleksandrii:

To jest wykładzina z działu egipskiego

Obejrzeliśmy co się dało. najwięcej emocji wzbudziła szafka z lekami
bo był w niej suszony, khm, penis krokodyla - pomagający na wiadomo co.

I różne takie

W wielu muzeach, zwłaszcza tych największych, są miejsca, gdzie jak już się naoglądamy tych eksponatów, to można się pobawić w przebieranki. W archeologicznym m nie mógł nas odciągnąć od szuflad z kostiumami egipskimi:

Potem zrobiła się już szesnasta i wzdłuż mostów prowadzących na te najciekawsze wyspy (Gamla Stan, Djurgarden itd.) powędrowaliśmy w stronę hotelu.

Dotarliśmy w końcu do parku, przynajmniej tak na mapie to się nazywało, a okazało się wieeeelkim trawnikiem,
za którym był gdzieś nasz hotel (tak, to na horyzoncie).

Plany były jeszcze na ten dzień różne, bo godzina wczesna, ale kiedy dotarliśmy do hotelu nie czuliśmy nóg

Potem szukaliśmy jedynego w okolicy sklepu spożywczego, który oczywiście obeszliśmy wielkim kołem, klnąc już wniebogłosy. Szukaliśmy przy ulicy, a był schowany między okolicznymi blokami. Deedee zaopatrzyła się w kultowy jogurcik (kto zna dzieci lubiące Hetalię to wie, o co chodzi)

Apartament okazał się bardzo przyjemny
nawet zmywarka była (chociaż się nie przydała)

i zjedliśmy przeeepyszną kolację

Padliśmy na twarz i o 21 już właściwie spaliśmy. I tak właściwie codziennie, bo po TAKICH spacerkach nie było innego wyjścia.

Komentuj (6)
Przysięgam 22 maja 2017, 11:04

Komentuj (0)

notki o Sztokholmie będą.

Jak tylko znajdę czas...

Komentuj (0)